KEMİKMİ AYAKABIMI ???

Evinde ekmek olmadığı halde kınından sıyrılmış kılıcıyla başkaldırmayan adama şaşarım” (Ebuzer)

Neymiş? Efendim, Arap basını tarafından "kahraman" olarak nitelenen el-Zeydi, Bush'a ayakkabılarını fırlatması için herhangi bir örgüt ya da kişiden para alıp almadığı hakkında sorguya çekiliyormuş!?

Malum medyanın yorumlarını okurken Bülent Sönmez’in yazdığı ‘Ortadoğu çocuğu azize’ye mektupları’ adlı şiirini Muntazar el-Zeydi’nin bizlerden daha iyi anladığını anladım.

Neden el-Zeydi’nin tavrı mazlum ve savunmasız Irak halkının, Amerikan zulmünün ve işgalci güçlerine karşı olan nefreti, kini ve savunmanın dışa yansıması olarak değerlendirilmiyor?

Ürdünlü Samer Tabalat’ın; "El Zeydi erkek adam. Arap liderlerinin yapamadığını o yaptı" Derken. Tarihe inip Ebu zer’i anmaktan geçemedim!

Aynı sahneler aynı senaryolar, bin yıllardır süregelir. Dün Ebuzer’e meczup muamelesi yapan zihniyetler ile bugün Muntazar el-Zedi’ye uyarlanmak isteyen senaryolar ne kadar da örtüşüyor. Öyle ya! Yadırganmadan, tarihin tekerrürü deyip geçiştirmek varken!

Biri tarihte, diğeri günümüzde, benzer iki olayı karşılaştırmadan edemedim.

Bu cümleden:

İslam dünyasının kahraman evlatları kendilerini öldüren zalimlerin işkence ve kurşunlarına bir yere dek belki tahammül eder. İstemeyerek(yerli işbirlikçilerin ceberutluğundan ötürü)’de olsa dayanabilir.

Ancak, Bir yere kadar. Nereye kadar? İzzet, haysiyet ve onurunu kırıcı, alaycı ve küstahça açıklamalara tahammül etmeyeceği/etmeyeceği yere kadar. Sonra? İşte burada İslam’ın yetiştirebileceği ve yetiştirdiği Muntazar el-Zeydi gibi İslam evlatlarının kahramanca davranışı devreye girer.

Bush’un, Mazlum ve Müslüman Iraklıların şahsında İslam dünyası ve değerleri ile alay eden, utanç verici sözlerine karşı artık suskun kalınamayacağını, gönlünden geçenleri dillendiren, yetinmeyip yiğitçe ayakkabısına sarılarak ayaklandı/ayaklanır.

Demiştik ki, bu tür eylemler bir ilk değil. İslam tarihinde kendine has İslami kıyam hareketini geliştiren Ebuzer adı ile ölümsüzleşen yiğit kahramanların tekrarıdır.

Ebuzer’in kişilik ve kimliği ondörtyüzyıldan buyana mahrum ve mazlumların gönlünde taht kuran, zalimlere karşı kıyamda ilham kaynağı olan Ebuzer’in. Onun haklı çıkışı…

Üçüncü Halife döneminde İslam dünyasına utanç verici eylemlerde bulunan eyalet valilerine, özellikle Muavviye’ye karşı yiğitçe bir ayaklanma başlatan, yozlaştırılmak istenen İslami değerlere karşı savunmaya geçen…

Nihayet ele geçirdiği deve kemiğini kaldırıp zulmün ve despotluğun sembolü olanların kafasına fırlatan Ebuzer ile ayağındaki ayakkabısından başka atacak bir şeyi bulamayan el bağdadiye muhabiri el Zeydin, Bush’un kafasına attığı arasında ne fark var?

Sonuçta; Ebuzer sürgüne gönderildi. sevgili Peygamberinin buyurduğu gibi tek başına yaşadı ve ıssız rebeze çölünde tek başına öldü. Ebu Zerr’e yakışan ölüm şeklide buydu.

El-Zeydi ise; Zindanlara gönderildi. Dikkati çeken ilginç bir nokta da şu olmalı ki; acaba Zeydi basın meslek ilkelerini mi çiğnedi? Kişisel davranarak mesleğini bir kenara bırakmadan, gazeteci olmaktan öte harekette bulunmamalı mıydı? Hayır. Muntazar el-Zeydi her şeyden önce insan olduğunu, insanın ise değerler taşıdığını, taşıdığı değerler her şeyden önce kendi türünü ilgilendiren ilahi değerler kaynağından besleniyor ise, ortaya koyulması gereken en olgun tavırdı.

Gazeteci/lik; Kalem’in namusunu korumak adına mürekkebe aldanmamakmış meğer.

Gazeteci/lik; Zaman ve mekanı anlayıp ona göre davranmakmış meğer.

Gazeteci/lik; sözün bittiği yerde ayakkabısına davranmakmış meğer.

Bülent sönmez’e ait, okudukça hüzünlendiğim, hüzünlenmek istedikçe okuduğum şiirini alttaki satırlara aktararak bir kez daha fıtratımıza…

Vurulduğunu söylediklerinde henüz çocuktum
Aklım ermiyordu henüz bazı şeylere
Hep ölüyordunuz azize
Anlamıyordum
Çocuktum
Şimdi beni sorarsan azize
Ölen her kardeşimle ölüyorum
Her toprağa düşenle ben de düşüyorum inan
Tüm acıları bir yürekte taşımak çok zor azize
Tüketiyor adamı
Ama beraber ağlayacağız ağlanacaksa
Gülünecekse beraber güleceğiz
Sana şimdi mutluluklardan söz etmek olmayacak
Ancak er geç sevdanın tanyeri atacak inanıyorum
Bu inanç değimli ki bizi ayakta tutan
İnanç değil mi alnımızı her toprağa koyuşta yüzümüzü ağartan
Ki bu yangınlı bir sevdadır uzundur unutulmazdır
İnan azize esir kamplarını hep senin için yapıyorlar
Yeni azizeler doğmasın diye ölüm hapları üretiyorlar
Senin için çalışıyor silah fabrikaları
Seni daha çok köleleştirmek için özgürlük şarkıları besteliyorlar adına
Ve durup ezilmişliğine bir dolu amin diyorlar görkemli mabetlerde
Bırak özgürlükleri onların olsun azize
İnsan hakları beyannameleri
Onların olsun Tevratları, İncilleri
Marxları, Leninleri
Onların olsun barışları güzel günleri
İnan bunlar inandıkları şeylere de sadık değiller
Senin saçların denli dürüst değiller inan
Bunlar Hiroşima’da ölen çocuğun destanını yazarlar da
Seninkini yazmazlar
Acıları onlara layık görmezler de sana layık görürler
Sanatçıları düşünürleri politikacıları
Yani büyük insanları toplumlarının
Sana sağır ve dahi kördürler
Ayağına diken batmaya görsün Rus çocuklarının
Amerikan çocuklarının
Yahudi çocuklarının
Ayağına diken batsa feryadu figan koparırlar da
Burunlarının dibindeki azizeleri görmezler
Seni asla sevmezler azize
Seni hiç mi hiç sevmezler
Bu yüzden çocuk dediklerinde sen değilsin söyledikleri
Asla sen değilsin
Ki bu yüzden özgürlük dediklerinde sen bukağıları anla
Eşitlik dediklerinde sen ezilmeyi anla kendi payına
Onların şarkılarını söylemedikçe sen bunları böyle anla azize
Sana ne kadar uzaklar biliyor musun
Sana oldukça uzaklar
Bense seni bir yürek çırpıntısında duyuyorum
O denli yoğun
İnan azize
Sömürüyü sevmedikçe bizi sevmezler
Zulme rıza göstermedikçe
Hakikate yandaş oldukça
Unutma bunları azize tanı bunları
Allah’ın nusreti gelende nasıl geleceklerse insanlar bölük bölük
Senin şarkıların okunacak meydanlarda unutma bunu
Biliyor musun azize
Emir kulu olmasaydık her şey kolaydı
Umutlu olmasaydık
Sevdalı olmasaydık
Kolaydı herşey ölenle ölmeseydik
Kardeş dememiş olsaydık birilerine
İnsan dememiş olsaydık
Bir ertelenmez yazgıdır bu yakamızı bırakmaz
Artık kendi şarkımızı söylemeliyiz
Bir zulüm şarkısını değil
Umut bizimle olmalı
Umutsuzluk bizden uzak olmalı
Kusursuz bir sabahı karşılamaksa umut
Umut her an yürekte uyanıksa
Sancılıysa sevdalanmak
Acıyla karışıksa
Vaktidir bu şarkıyı öyle söylemek
Yani umutlu
Yani kavgalı
Hoyrat söylemek
Sevgili azize
Yazmakla bitmez anlatacaklarım
Hem hep yazmak bize acı çekmek size mi düşecek
Hep ben yazacağım siz hep acı çekeceksiniz böyle giderse
İnan gözyaşlarını silmeyi o kadar isterdim ki
Ya da senin gözyaşların gibi
Toprağa karışıp gitmeyi
Anlıyor musun?